Laat het ons simpel houden. Dit verhaal eindigt straks met de dood van de legendarische diskjockey Hurricane Willem op kerstavond van het het jaar onzes Heren 1990. Een slotakkoord dat verder weinig aan de verbeelding  overlaat. Dood is een helder en eenvoudig concept.  En logica dicteert dat je met dit concept ook klaarheid kan scheppen bij de start van een verhaal. Een machtig openingsakkoord.

Laat ons de proef op de som nemen en starten bij het overlijden van vake, ergens bij het krieken een mooie herfstdag. En luttele minuten daarvoor het overlijden van Moeke Medelij, mijn moeder, mijn tweelingbroer Tuur, en mijn zus, Silke. Een kwartier zinsverbijstering, resulterend in een slordige honderddertien messteken -volgorde onbekend- en één  uit elkaar gespatte schedelpan ergens in de garage.

Zelf mocht ik blijven leven.  Al was dat eigenlijk niet meteen de bedoeling, en aanvankelijk nogal moeilijk in een gehavende torso met negen messteken. Eén hysterische uithaal voor elk levensjaar. Dit kan het moment zijn waarop je als lezer misschien wat medelijden krijgt met ondergetekende. Niet doen!

Het uitmoorden van een gezin  is zo een evenement dat vooral  van buitenaf bekeken pijn doet. Zelf merk je er amper iets van. Je gaat goedgemutst slapen ergens in het najaar van 1979, moeder natuur wist ondertussen  je autobiografische geheugen, en je wordt nogal  versuft wakker ergens in het voorjaar van 1980. Een laatgeboorte om u tegen te zeggen.

Aan je bed zit een grijzende dame. Ze legt je uit dat ze sociaal assistent van de jeugdrechtbank is. En heel even krijg je een benauwd gevoel. Je denkt dat je misschien iets uitgespookt hebt, maar durft dat niet te tonen. Je gebaart van kromme haas. En je hebt een uitvlucht, want praten gaat moeilijk na maanden van kunstmatige beademing. Het binnenvallende licht doet pijn aan je ogen. Je valt in slaap en wordt weer wakker.  De grijzende dame zit er nog steeds. Ze glimlacht en neemt je hand vast.  ‘We gaan ons best doen voor jou!’

Je wordt steeds langer wakker. En je weet nog steeds niet wie je was. Er komen journalisten langs om een foto te maken. De dokter vraagt streng om het zonder flits te doen, alsof hij wil tonen wie de baas is. Hij staat mee op de foto. Hij is een held. Want tegen alle verwachtingen in heeft hij je in leven gehouden. Hij, de sociaal assistente en ikzelf, krijgen applaus van de staf op de dag dat ik het ziekenhuis mag verlaten. De maatschappelijk werkster en een verpleegster duwen beurtelings mijn rolstoel voort. En ook in de gang naar buiten houden mensen halt om te applaudisseren. Sommigen proberen me aan te raken en aaien over mijn gonzende kop.

“Ocharme, jongen.”

Ik stap in een goudkleurige en paarse dampen spuwende Opel Kadett. Mensen blijven wuiven en applaudisseren. De grijzende sociale assistente, steek zich een sigaret op, en rijdt ons weg. Ze zegt dat ze een goeie home heeft gevonden, met allemaal lieve mensen die goed voor me zullen zorgen.

De directrice van de home legt me de spelregels van het instellingsleven uit. En de sociale assistente neemt afscheid met een knuffel en fluistert me in het oor dat ik mijn best moet doen om het hier naar mijn zin te hebben: “Je bent een schatje, maar je bent al tien. Je hebt veel meegemaakt, en er zijn nog veel  kosten aan je, dus niemand zal je hier komen halen. Je bent een blijverke. Vergeet dat nooit.” Ik vergat het nooit.

“Tenzij hij de regels niet volgt, dan is er hier geen plaats voor hem,” vult de directrice streng aan.

Ik vraag of ik mag gaan slapen, want ik ben moe, heb nog moeite met de zwaartekracht. Met een wegwuifgebaar maakt de directrice duidelijk dat ik permissie heb om onder de wol te kruipen. We liggen elkaar niet.

voor deel 2 druk hier: Hurricane Willem (2)